356

با هزار امید و آرزو لپ تاپ را خاموش می کنم، یه قلپ آب می نوشم، چشمانم را با چشم بند می پوشانم، پتو را رویم می کشم تا بخوابم اما ...  ذره ذره و سلول سلول اجسام بی جان اتاقم به صدا در آمده اند. صدای دیوارها را می شنوم. صدای کمدم. صدای پنجره. صدای لیوانها. کتابها. شمعها... دیگر یخچال و ساعت را نمی گویم... حتما دیوانه شده ام. حتما.