226

نمایش تاریکی
سالن اصلی تاتر شهر وسط پارک بزرگی قرار دارد که برای رسیدن به آن باید مسیر تقریبا طولانی ای را در پارک طی کنی تا به سالنها برسی. من به این مسیر تونل وحشت میگویم. ازآنجا که ساعتهای اجرای تقریبا تمامی تاتر ها عصر و سرشب است و من آنموقع ها سر کار هستم، مجبورم برای دیدن تاتر ها، جمعه بعدازظهر را انتخاب کنم. جمعه بعدازظهر و پارک شهر و شلوغی. هربار با دوستانم در این مسیر به یا از سالن تاتر میرویم و می آییم کلی متلک می شنویم، رفتارهای عجیب و غریب می بینیم و احساس ناامنی می کنیم.
امروز جمعه قرار بود تنها برای دیدن نمایش به سالن اصلی تاتر شهر بروم و فکر تنها عبور کردن از تونل وحشت بیشتر به وحشتم می انداخت. نمایش ساعت هفت و نیم شروع می شد و من ده دقیقه به هفت سوار تاکسی شدم. هفت دم پارک پیاده شدم. هدفونهایم را در گوشم چپاندم تا هیچ صدا و حرف نامربوطی آزارم ندهد و سرم را پایین انداخته با سرعتی متوسط در تونل وحشت به راه افتادم. دم سالن تاتر چند نفری منتظر ایستاده بودند و منهم به ستونی تکیه دادم و درحالیکه به شوپن گوش می دادم منتظر ماندم. جمعیت رفته رفته زیاد می شد و همهمه ها بر صدای موسیقی توی گوش من غلبه می کرد. در سالن باز شد و وارد شدیم. چند دقیقه ای طول کشید تا همه در جاهای خود مستقر شدیم. کارگردان وارد شد صحبتی کرد، چراغها خاموش شد و تاتر شروع شد.
تاتر خوبی بود و بازی ها خصوصا نقش اصلی عالی بود. تکنیک تکرار چند باره یک سری جمله، حرکات و جملات و نمادهای سمبلیک (مثل آب، خاک، آتش) همه از شگردهای خوب این کارگردان بود. اواخر زندگی و سلطنت نادر شاه قاجار. موزیک تاثیر گذار بود و کل نود دقیقه میخکوب روی سکو نشسته بودم و با نگاه و سرم جریانها را دنبال می کردم. خون زیادی در این نمایش ریخته شد و فریادهای زیادی کشیده شد. تمام که شد همه یکپارچه از جاهایمان بلند شدیم و با اشتیاق تمام گروه را تشویق کردیم و وقتی با توضیح کارگردان متوجه شدیم که مادر هنرپیشه مکمل سه روز قبل فوت کرده و او امشب بازی میکرد باز هم تشویق کردیم و تشویق کردیم.
با لبخندی از سر رضایت سالن را ترک کردم، هدفونهایم را درگوشم چپاندم و وارد تونل وحشت شدم.