142

یک سری تصمیم ها را باید بگیری که سخت است. هی به تعویق می اندازیشان، هی خودت را به کوچه علی چپ می زنی، هی به روی مبارکت نمی آوری و هی سخت تر می شود. تا بالاخره یک چیزی محکم می خورد توی فرق سرت و تو را به خودت می آورد. تصمیم درست را می گیری تا شاید رستگار شوی. می دانی که نسیه زندگی می کنی و علی الحساب مانده ای و هرچه هم دست و پا می زنی بیشتر فرو می روی. با اینحال باز هم پیش می روی، به امید اینکه ... خودت هم نمی دانی به چه امیدی!؟