28

پرده برداری
در آستانه ورود یه نیمه دوم زندگی با خودم فکر می کنم که خیلی هم بد نیست که آدم عوض شود. آدمها وقتی  تحت شرایط سخت قرار می گیرند عوض می شوند. گاهی بزرگ می شویم، گاهی کوچک و با هر تغییر چیزهایی در وجودمان می میرند. اما بهرحال عوض می شویم. هزینه هنگفت و سنگینی را می پردازیم که به عقیده من ارزشش را دارد. سختی و عذاب می کشیم، گاه آرزوی مرگ می کنیم، اشک می ریزیم، فریاد می زنیم، فریادهایمان را می خوریم ... روزها، ماهها و گاه سالها ادامه می یابد تا بالاخره یک پرده کلفت از روی چشمها و مغزهایمان برداشته می شود. بعد دوباره می نشینیم و از اول همه چیز را بررسی می کنیم -از سیر تا پیاز- و آنجاست که مرحله بعدی شروع می شود. چیزهایی می بینیم که قبلا نمی دیدیم و چیزهایی را در مورد مسایل می فهمیم که قبلا نمی فهمیدیم. بعضی مواقع باز هم اذیت می شویم وقتی متوجه قضایایی در گذشته می شویم که آنموقع نمی فهمیدیم. طول می کشد که حساسیت به این مساله کم شود و این نیز خود مرحله ایست. به جایی می رسیم که کلی مرحله های مختلف درک و فهم را گذرانده ایم و فهمیده ایم که هنوز هم اشتباه می کنیم و هنوز چیزهایی برایمان دردآور است و هنوز جایی در آن ته ته های وجودمان چیزی قلقلکمان می دهد تا ثابت کند که هنوز هستیم ! فقط می ماند اینکه چطور ازین تغییرها استفاده کنیم؟!